هنگامی‌که صحبت از سیاره‌های منظومه شمسی به میان می‌آید، بیشتر درباره زحل یا مریخ بحث و گفتگو می‌کنیم. حتی درباره اینکه چرا پلوتو جزو سیاره‌ها به حساب نمی‌آید هم صحبت می‌کنیم. اما کمتر درباره سیاره غول‌پیکر مشتری (ژوپیتر) صحبت به میان می‌آید! چرا؟ آیا این بزرگترین سیاره منظومه شمسی که جرمش ۳۱۸ برابر جرم زمین است نباید بیش از این‌ها مورد توجه واقع شود؟!
سیاره مشتری یکی از مهم‌ترین نقاط منظومه شمسی است. سیاره‌ای عظیم با طوفان‌های سهمگین باستانی بزرگ‌تر از زمین، یا مغناطیس کره‌ای بسیار قدرتمند که حتی نمی‌توانیم درک درستی از آن داشته باشیم.
یکی از قانع‌کننده‌ترین دلایل برای بازدید از مشتری و سفر به آنجا، قمرهای گالیله‌ای‌اش است. اروپا، کالیستو و گانیمد ممکن است همگی دارای اقیانوس‌های وسیعی از آب مایع در زیر پوسته‌های یخی باشند. بنابراین، قمرهای یخی مشتری احتمالا مکان‌های خوبی برای جستجوی حیات در کل منظومه شمسی هستند.
بخشی از مشکل این است که مشتری واقعاً دور است و رسیدن به آنجا زمان زیادی می برد. چه مدت؟ بیایید نگاهی به فضاپیماهایی بیندازیم که تا به حال این سفر را انجام داده‌اند.
اولین فضاپیمایی که تا کنون از زمین به مشتری رهسپار شده و از نزدیکی آن عبور کرده است، پایونیر ۱۰ ناسا بود. این فضاپیما در ۳ مارس ۱۹۷۲ پرتاب شد و در ۳ دسامبر ۱۹۷۳ به آن رسید. این در مجموع ۶۴۰ روز در پرواز بود. البته پایونیر ۱۰ در حال پرواز بود و در مسیر خود برای کشف منظومه شمسی بیرونی حرکت می‌کرد. این فضاپیما به ۱۳۰٫۰۰۰ کیلومتری سیاره رسید، و اولین عکس‌هایش را نزدیک از مشتری گرفت و سپس تا ۱۱ سال دیگر در اعماق فضا ادامه داد تا اینکه در نهایت ناسا ارتباطش را قطع کرد.
یک سال بعد، پایونیر ۱۱ پرواز کرد سفرش را در ۶۰۶ روز انجام داد، این فضاپیما پروازی بسیار نزدیک‌تر انجام داد و به ۲۱٫۰۰۰ کیلومتری مشتری رسید و از زحل نیز بازدید کرد.
سپس فضاپیمای وویجر آمد. وویجر ۱ تنها ۵۴۶ روز طول کشید و در ۵ مارس ۱۹۷۹ وارد شد و وویجر ۲ هم ۶۸۸ روز طول کشید تا به نزدیکی ژوپیتر رسید. بنابراین، اگر می خواهید پروازی به سوی مشتری انجام دهید، حدود ۵۵۰ تا ۶۵۰ روز باید زمان کنار بگذارید!
اما اگر واقعاً می‌خواهید سرعت خود را کاهش دهید و به مدار مشتری بروید، باید سفری بسیار کندتر داشته باشید. فضاپیمای گالیله ناسا در ۱۸ اکتبر ۱۹۸۹ پرتاب شد و به جای اینکه مسیر مستقیم مشتری را طی کند، دو پرواز کمک گرانشی از زمین و یکی از ونوس (زهره) برای افزایش سرعت انجام داد و سرانجام در ۸ دسامبر ۱۹۹۵ به مشتری رسید. (در مجموع ۲۲۴۲ روز)