ستاره شناسان منطقه‌ای جدید در کهکشان راه شیری یافتند که مملو از ستاره‌های آبی روشن است که در شرف انفجار هستند.
محققان در حال تهیه‌ی دقیق‌ترین نقشه از بازوهای مارپیچی کهکشانی در همسایگی ما به وسیله‌ی تلسکوپ "گایا" (Gaia) آژانس فضایی اروپا بودند که این منطقه را کشف کردند و آن را در مقاله‌ای جدید گزارش کردند.
این منطقه که در میان بازوی شکارچی (Orion Arm) - جایی که منظومه‌ی شمسی ما قرار دارد - و صورت فلکی برساووش یا پرسئوس (Perseus) قرار دارد، کمربندی میان دو بازوی مارپیچی است و مملو از ستارگانی عظیم، سه برابر خورشید، با رنگی آبی و حرارتی بالاست.
این ستارگان که دانشمندان آنها را به دلیل بزرگ و آبی بودن OB می‌نامند، نادرترین، داغ‌ترین، کم عمرترین و بزرگترین ستاره‌های کهکشان هستند.
واکنش‌های شدید هسته‌ای که درون آنها رخ می‌دهد آنها را شش برابر بیشتر از خورشید داغ می‌کند و انفجارهای عظیمی که به عمر آنها پایان می‌دهد و "ابرنواختر" نامیده می‌شود باعث پخش شدن عناصر سنگین که برای ایجاد حیات پیچیده ضروری هستند در سراسر کهکشان می‌شود.
مایکل آنجلو پانتالئونی گونزالس (Michelangelo Pantaleoni González)، یکی از نویسندگان این مقاله و محقق مرکز اخترزیست‌شناسی اسپانیا به لایو ساینس گفت: ستاره‌های OB بسیار نادر هستند و در کهکشانی با ۴۰۰ میلیارد ستاره شاید تعداد آنها کمتر از ۲۰۰ هزار عدد باشد.
و از آنجا که آنها مسئول تولید بسیاری از عناصر سنگین هستند می‌توان آنها را فراهم کننده‌ی مواد شیمیایی کهکشان دانست و به لطف از بین رفتن چنین ستارگانی مدت‌ها قبل، ژئوشیمی کره‌ی زمین به اندازه‌ی کافی پیچیده شد تا بیوشیمی به وجود بیاید.
به گفته‌ی محققان: هر کجا که ستاره‌های آبی یافت شوند، آن مناطق فعال‌ترین و زنده‌ترین مناطق کهکشان هستند. محققان نقشه‌ی ستارگان را با اندازه‌گیری فاصله آنها تا زمین با استفاده از روشی به نام اختلاف منظر ستاره‌ای تهیه کردند.
با مقایسه‌ی قرارگیری ستاره‌ها از جهات مختلف در طول گردش زمین به دور خورشید، محققان توانستند فاصله‌ی آنها را اندازه‌گیری کنند. با استفاده از این روش به همراه اطلاعات به دست آمده از تلسکوپ "گایا"، این گروه نقشه‌ی ستارگانی در فاصله‌ای فراتر از هر نمودار دیگری در مکانی که تصور می‌شد خالی باشد، ترسیم کردند.
پنتالئونی می‌گوید: بعد از ماه‌ها کار موفق شدیم این نقشه‌ی زیبا را برای اولین بار ببینیم. من حس کاوشگری در "عصر روشنگری" را داشتم که اولین نقشه‌ی دقیق جهان را مشاهده می‌کند اما در مقیاسی دیگر. من با دیدن گستردگی کهکشان‌های اطراف احساس کوچک بودن می‌کنم.
دانشمندان با مشاهده‌ی حرکت این ستاره‌ها در یک جهت مشخص و یکسان اثبات کردند که این منطقه‌ی تازه کشف شده بخشی از دیسک کهکشانی مارپیچی است که بیشتر مواد کهکشان ما را تشکیل می‌دهد و یک مجموعه‌ی تصادفی هم‌محور از ستاره‌ها نیست.
آنها همچنین فهمیدند که با بررسی مکان قرارگیری این ناحیه که در بالای دیسک کهکشانی قرار دارد می‌تواند اطلاعاتی در مورد گذشته‌ی کهکشان شیری در اختیار ما قرار دهد. هدف بعدی محققان ترسیم نقشه‌هایی دیگر از ستاره‌های آبی است که به یافتن اطلاعات بیشتر در مورد ساختار کهکشان‌مان به ما کمک می‌کند. محققان یافته‌های خود را در تاریخ ۱۹ مارس در مجله Monthly Notices of the Royal Astronomical Society منتشر کردند.