ناسا اعلام کرد دو سفیه کاوشگر میان سال‌های ۲۰۲۸ و ۲۰۳۰ از زمین به سوی سیاره زهره (ونوس) پرتاب خواهد کرد. برای هر یک از این سفیه‌های کاوشگر ۵۰۰ میلیون دلار در نظر گرفته شده است. ناسا می‌خواهد دریابد چرا زهره یا ونوس غیرقابل سکونت و حیات شده است. سفینه «داوینچی پلاس» (+DAVINCI) قرار است اتمسفر سیاره زهره (ونوس) را بررسی کند و سفینه «وریتاس» (VERITAS) نقشه‌ای از اجسام آسمانی تهیه خواهد کرد.
این ماموریت که بخشی از «برنامه دیسکاوری»۱ ناسا است، هدف آن درک شرایط جوی سیاره زهره است. سال ۲۰۱۹ ناسا اعلام کرد به عنوان بخشی از «برنامه دیسکاوری» (Discovery Program)، چهار ماموریت که دانشمندان در حال کار بر روی آن هستند را انتخاب کرده است و قصد دارد تا سال آینده یک الی دو مورد از چهار ماموریت مذکور را به عنوان ماموریت رسمی انتخاب کند که حال آن دو ماموریت انتخاب شده است.
با این دو مأموریت، اداره کل ملی هوانوردی و فضا آمریکا (ناسا) می‌خواهد دریابد که چرا زهره (ونوس)، با اینکه پیش‌شرط‌های مشترکی با سیاره زمین داشته است، به سیاره‌ای با چندصد درجه حرارت تبدیل شده که امکان شکل‌گیری حیات در آن میسر نیست.
سازمان ناسا می‌گوید که زهره در دوران‌های بسیار دور «نخستین جهان قابل سکونت در منظومه خورشیدی» و حتی دارای یک اقیانوس بوده است. پژوهشگران می‌خواهند این امر را به وسیله کاوشگر داوینچی+، تحقیق و ثابت کنند.
ناسا اعلام کرده که یکی از این دو ماموریت با نام «داوینچی پلاس» (DAVINCI+) که مخفف عبارت «تحقیق درباره گازهای نجیب اتمسفر عمیق، شیمی و تصویربرداری سیاره زهره»۲ است. هدف اصلی آنها تجزیه و تحلیل فضای آشفته و سمی زهره است. سوالات بسیاری از گذشته تاکنون درباره نحوه شکل‌گیری و تکامل این سیاره و اینکه آیا در گذشته در سطح آن آب مایع قرار داشته یا نه وجود داشته است.
در طول این ماموریت کوتاه مدت، کاوشگر کروی «داوینچی پلاس» از یک چتر نجات استفاده می‌کند تا به آهستگی بر روی سطح سیاره زهره فرود بیاید و طی این مدت اندازه‌گیری‌های مختلفی را انجام خواهد داد. برای مثال این کاوشگر سعی خواهد کرد تا اثر گازهای نجیب مانند زنون که می‌تواند درک آنها از فعالیت‌های هیدرولوژیکی و آتشفشانی سیاره زهره در گذشته را افزایش دهد، کشف کند.
ابزارهایی که بر روی کاوشگر «داوینچی پلاس» نصب می‌شوند، قادر به محافظت از این کاوشگر در برابر گرما و فشار عظیم این سیاره خواهند بود. این ابزارها شامل یک دوربین است و علامت پلاس در نام این پروژه نیز به دلیل وجود آن است.
علاوه بر این، ماموریت مذکور اولین تصاویر با وضوح بالا از ویژگی‌های منحصر به فرد زمین‌شناسی در زهره معروف به «tesserae» را که ممکن است قابل مقایسه با قاره‌های زمین باشد و نشان دهنده این باشد که سیاره زهره دارای زمین‌ساخت صفحه‌ای است، خواهد فرستاد. این اولین مأموریت تحت هدایت ایالات متحده در جو ونوس از سال ۱۹۷۸ است و نتایج حاصل از آن می‌تواند درک محققان از سیاره را افزایش دهد. «جیمز گاروین» از «مرکز پرواز فضایی گادرد در گرینبلت، مریلند» رهبری این پروژه را بر عهده دارد.
ماموریت دیگر نیز «وریتاس» (VERITAS) نام دارد که مخفف عبارت «قابلیت انتشار زهره، علوم رادیویی، تداخل‌سنجی رادار دهانه ترکیبی، توپوگرافی و طیف سنجی»۳ است. قابلیت انتشار یا گسیلندگی یک ماده به قابلیت انتشار تشعشع توسط سطح آن جسم گفته می‌شود. این قابلیت انتشار تشعشعی یک خاصیت از ماده است که بیان کننده نسبت انرژی تشعشع شده توسط ماده مورد نظر به انرژی تشعشع شده توسط یک جسم سیاه در همان درجه حرارت است.
این مأموریت می‌خواهد شواهدی بیابد که چرا تأثیر گازهای گلخانه‌ای اتمسفر بر سیاره ونوس تا این اندازه قوی است و زمینه هر نوع حیاتی را از میان برده است. علاوه بر این قرار تصاویری با پیکسل بالا از سطح زهره به زمین ارسال شود.
مرکز هوافضای آلمان، آژانس فضایی ایتالیا و مرکز ملی مطالعات فضایی فرانسه نیز در تهیه نقشه‌بردار مادون قرمز کمک خواهند کرد. توماس زوربوچن، مدیر بخش علوم ناسا گفت: «ما در حال برنامه‌ریزی برای انجام عملیات جدید و بازدید از سیاره‌ای که بیش از ۳۰ سال است از آن بازدید نکرده‌ایم، هستیم.»