بارش شهابی اسدی (Leonid Meteor Shower)، یکی از بارش‌های شهابی معروف است که همه ساله در اواسط ماه نوامبر (روزهای پایانی آبا‌ن‌ماه) به اوج خود می‌رسد. کانون این بارش شهابی در صورت فلکی اسد (Leo) بوده و به همین خاطر عبارت «اسدی» به آن اطلاق می‌شود.
داستان یک پدیده نجومی عجیب:
یک شب معمولی در ماه نوامبر است. حوالی ساعت ۱۰:۳۰ شب به آسمان نگاه می‌کنید و چند ستاره دنباله‌دار (در واقع شهاب‌سنگ) می‌بینید. مدتی از این منظرۀ زیبا لذت می‌برید و کم‌کم برای خواب آماده می‌شوید و به رختخواب می‌روید. اندکی بعد از ساعت ۳:۰۰ بامداد، در حالی‌که اتاق شما از نور پر شده، از خواب بیدار می‌شوید. صدای فریاد همسایه‌هایتان را در بیرون می‌شنوید. با عجله بیرون می‌روید، با صحنه‌ای عجیب روبرو می‌شوید - آسمان با صدها شهاب‌سنگ روشن شده است، گویی از آسمان آتش می‌بارد. این آتش‌بازی تا سپیده‌دم ادامه دارد، زمانی که نور خورشید شهاب‌سنگ‌ها را از نظر محو می‌کند. به سختی می‌توانید آنچه را دیده‌اید باور کنید، تا سالیان سال آنچه را دیده‌اید فراموش نخواهید کرد!
بارش عجیب شهاب‌سنگ‌ها در ۱۳ نوامبر ۱۸۳۳
بارش (شاید هم طوفان!) شهاب‌سنگ اسدی در شب و صبح زود ۱۲ و ۱۳ نوامبر ۱۸۳۳ در سراسر ایالات متحده دیده شد. کسانی که شاهد این پدیده عجیب نجومی بودند، در هر ساعت بین ۵۰٫۰۰۰ تا ۱۵۰٫۰۰۰ شهاب‌سنگ بودند که بر روی زمین سقوط می‌کردند. دنیسون اولمستد (Denison Olmsted)، استاد دانشگاه ییل، می‌خواست درباره این پدیده بیشتر بداند. با این حال، او اطلاعات زیادی برای مطالعه به غیر از مشاهدات خودش نداشت. به محض اینکه شهاب‌ها با طلوع خورشید شروع به ناپدید شدن کردند، اولمستد پیش‌نویس نامه‌ای تهیه کرد و آن را برای نشریه دیلی هرالد فرستاد و از مردم درخواست کرد که اطلاعاتی درباره این بارش شهابی ارسال کنند. او می‌خواست از اطلاعات افراد عادی نیز در اکتشافات جدیدش در مورد شهاب‌سنگ‌ها استفاده کند.
این اقدام اولمستد در روزنامه جواب داد و او پاسخ‌هایی از سراسر کشور دریافت کرد. او با موفقیت توانست اطلاعات زیادی از این بارش شهابی را بر اساس توصیفات مردم عادی جمع‌آوری کند. اولمستد تمام گزارش‌ها را خواند و از آنها برای نتیجه‌گیری جدید در مورد شهاب‌ها استفاده کرد. او یافته‌های خود را در سال ۱۸۳۴ در مجله آمریکایی علوم و هنر منتشر کرد. گستره وسیع بازخوردهایی که اولمستد دریافت کرد، بدون کمک روزنامه‌هایی که فراخوان او را برای کسب اطلاعات منتشر می‌کردند، امکان‌پذیر نبود.
تصویری از آبشار نیاگارا در ۱۳ نوامبر ۱۸۳۳
اگنس کلرک (Agnes Clerke)، نویسنده نجوم ویکتوریایی درباره این اتفاق این چنین می‌نویسد:
«در شب ۱۲ و ۱۳ نوامبر ۱۸۳۳، طوفانی از ستارگان در حال سقوط بر روی زمین رخ داد... آسمان از هر جهت با مسیرهای درخشان نورافشانی شد، با آن گلوله‌های آتشین باشکوه! در بوستون، تخمینی از تعداد شهاب‌ها به شما می‌گویم: تقریباً نصف دانه‌های برف که در یک طوفان متوسط برف با آن سر و کار دارید! فکر می‌کنم ۲۴۰ هزار یا بیشتر در طول ۹ ساعتی که سقوط کردند باید قابل مشاهده بوده باشند.»
اکثر مردم از این واقعه بسیار ترسیده بودند، صحبت از آخرالزمان بود و اینکه محتوم است زمین توسط رگبار ستاره‌ها از بین برود! تا سال‌ها نیز هنرمندان زیادی سعی می‌کردند این واقعه را به تصویر بکشند تا در حافظه تاریخی بشر محفوظ بماند.
ساعات اولیه روز ۱۳ نوامبر ۱۸۳۳، آمریکای شمالی به روایت تصویر